Het is alweer even geleden dat ik een blog typte. Ik denk dat ik mezelf er geen tijd voor gun, want hoewel de tijd schaars is.. ik heb het wel steeds meer. Ik praat je bij over hoe het nu gaat. Van peuterspeelzaal, praten tot het samen slapen.

VVE

Toen Julian in November voor het eerst naar de PSZ was geweest, werden we vrijwel direct gewezen op het vve, het speciale traject waarbij je kindje meerdere dagdelen ( zo’n 4 per week) naar de peuterspeelzaal gaat, om zijn taalontwikkeling te stimuleren. Ik ben het er niet mee eens, maar 2 is blijkbaar de grens dat een kindje bepaalde dingen moet kunnen om “”gemiddeld” te zijn, en anders komt de term “achterlopen” al snel voorbij. Ons werd bij het CB gevraagd wat onze mening was, maakten wij ons druk? En om vrij kort te zijn: Nee. Het was overduidelijk dat Julian alles wel snapte, maar er geen woorden bij had. Het CB gaf ons de tijd, en alsof het uit de lucht kwam vallen begon Julian te praten. Vrij snel erna, en hij ging en gaat in een rap tempo vooruit. Toch een opluchting, en fijn om te weten dat je ouderinstinct best goed werkt! De vve is van de baan.

Peuterspeelzaal

Waar ik eerst niet moest denken aan Julian nog meer missen dan 2 dagdelen, is het nu wel jammer dat hij niet vaker naar de PSZ kan. Hij vind het er zo leuk, dat ik het nog niet kan bevatten als ik hem wegbreng. Mijn kleine jongen, die heel vrolijk naar binnen rent en doei mama zegt. Het voelt zo fijn, en zo onwerkelijk. We doen hem er echt een plezier mee. Een half jaar terug zou ik dit niet gelooft hebben, dat je kind je zonder jou kan vermaken was voor mij een sprookje, en die bestaan niet..
Of ik overweeg een andere activiteit voor hem te zoeken zonder ons? Mwah, wellicht bevalt de PSZ juist omdat het zo weinig is en goed te overzien is.  We zullen na de zomervakantie wel eens verderkijken. Ik ben nog steeds niet aan het werk, dus het moet niet.

Samen slapen

Het is weer een oplaaiend onderwerp. Zie het veel voorbij komen op Instagram bijvoorbeeld, en de meningen zijn sterk verdeeld. Ik ben duidelijk team samen slapen, vind je het niks? Prima, maar hou je respectloze mening voor je alstjeblieft, ik val jou ook niet lastig met mijn mening over hoe jij het doet.. leven en laten leven!
Julian slaapt nog steeds bij ons, of wij bij hem.. het is maar net hoe je het wil noemen. En ook krijgt hij nog borstvoeding. Niet als hoofdmaaltijd,  niet als we onderweg of buiten zijn, maar wel als “inslapertje”, en gedurende de slaapjes/nacht. Eigen keuze uiteraard, het is zo gegroeid en hij heeft er nog baat bij. Ieder slaapje slaap ik mee, nog steeds. Ik kan niet ontkennen dat ik steeds vaker denk aan hoe het anders kan, of het anders kan of dat het anders moet. Ik hang er soms in mijn hoofd wel een tijd aan. Nog 3 maanden… nog tot hij 2,5 is.. als hij straks zomervakantie heeft..

maar stiekem weet ik ook dat het in zijn eigen bed laten slapen ( het weigeren van borstvoeding en hem waarschijnlijk huilend moeten achterlaten) niet bij mij/ons past, en dat de overgang waarschijnlijk soepeler gaat lopen.. dat wil zeggen: we zien het wel en gaan erop verder als hij zelf aangeeft iets anders te willen. Of ik nu het gevoel heb dat ik het slecht doe? Mwah, iedereen twijfelt wel eens, maar we staan hier achter.

Zindelijk

Net zoals de rest van mijn opvoedskills en opvoedstijl: we zien het wel, no pressure. Maar we zijn al een jaar langzaam bezig met het potje introduceren. Hij gaat tegelijk met mij naar de wc , gaat er met kleren opzitten. Als ik zijn luier af doe en hem erop laat gaan plast hij 9 vd 10 x, en laatst heeft hij ook gepoept. Hij kan mij vertellen dat ik van hem verwacht dat ie het aangeeft als hij moet, zodat ik hem kan helpen.. dat snapt hij maar aangeven doet hij nog niet. Dus hij heeft nog lekker een luier om, en wie weet straks met mooier weer laat ik hem wat vaker zonder luier lopen. Ik ben er van overtuigd dat ook dit wel komt, de interesse .. en natuurlijk ben je er als ouder om het verder te stimuleren en begeleiden. Ik geloof niet in leeftijden, en de druk van moeten. Al heb ik natuurlijk de basisschool in mijn achterhoofd, en dan is zindelijk zijn wel heel belangrijk!

Wat is jouw mening over bovenstaande onderwerpen?

Tot de volgende blog!

Buiten bij de peuterspeelzaal

Het is alweer schandalig lang geleden dat ik iets geschreven heb, maar ik ben ook geen “schrijvenomteschrijven”- blogger. Veel dingen vind ik de moeite niet waard, en dan laat ik het al snel liggen. Het verplichte schrijfkarakter past ook niet bij me.. wie weet wordt ik ook consequent genoeg. I doubt it.

Kleine disclaimer. De toon over de leidsters is ietwat negatief. Maar dit komt niet omdat zij niet goed zijn.. of lief zijn.. dat zijn ze hartstikke, en ik vertrouw ze ook volledig. Anders zou ik Julian niet achterlaten. Deze toon komt voort uit mijn eigen angst en onzekerheid en het gebrek aan vertrouwen als het over Julian gaat.

Wel of geen peuterspeelzaal?

Net zoals ik zei dat ik nooit zou stoppen met werken, laat staan thuis blijven bij mijn kinderen ( we all know how that went).. schreeuwde ik ook voordat Julian in mijn leven kwam al dat eventuele kinderen zeker weten naar de peuterspeelzaal zouden gaan. Leeftijdsgenootjes.. vaardigheden leren etc. Waar ik op dat eerste teruggekomen ben, en met heel veel voldoening stay at homer ben is de peuterspeelzaal altijd een doel geweest. Toen Julian 1,5 was gingen we kijken, en het voelde ( voor mij bijzonder) niet heel slecht. Dit zou hij zeker leuk gaan vinden.

En dan is het zover

Hoe meer zijn 2^e verjaardag dichterbij kwam, hoe meer de psz in mijn gedachten kwam. Welliswaar nog steeds positief, maar vond het wel erg spannend. Maar begin november was het zover. De 1^e keer bracht ik hem weg, ze waren buiten aan het spelen en ik kan half ongezien wegkomen, ik zei wel dat ik ging maar dat kwam niet echt binnen en ik ging met een best goed gevoel naar huis. Dat ging makkelijk! Toen ik hem ophaalde begon hij heel hard te huilen. Ontlading. Ik vond het zo zielig.

Volhouden

De 2^e keer begon het tegenstribbelen al buiten de psz.. en met veel tranen liet ik hem achter. Na 40 minuten werd ik gebeld. Hij was stil geworden, maar daarna op schoot gaan overgeven. Ik ben als een malle naar hem toegegaan, en vond een hoopje verdriet. Julian gaat snel van 0 naar over zijn toeren/overgeven.. dus ik ( goed van vertrouwen- NOT) vermoedde dat hij zo verdrietig was geweest dat hij moest overgeven. Waarom zeiden ze dat niet gewoon? Maar ze hielden vol; hij zat rustig op schoot, moest ineens overgeven en ze dachten dat hij ziek was. Dus ik nam mijn ventje mee naar huis. De 3^e keer ging ik met hele erge tegenzin die kant op.. achteraf niet goed want natuurlijk voelt een kindje dat. Maar na hartverscheurend huilen.. weggaan… werd ik na 30 minuten gebeld. Dit ging niet werken. Of ik hem op wilde halen. Wederom trof ik een hoopje ellende aan en we spraken af dat hij de komende keren gewoon even kort zou komen. De ochtenden kort maken in de hoop dat het zou wennen. Dit zou zeker geen maanden duren, maar dat kinderen moeten wennen is normaal en dit kan weken duren ( woorden van de leidster).

Begrip

Nu ben ik al een persoon die slecht van vertrouwen is. Daar kan ik zelf allerlei theorieën op loslaten hoor, weet waar het vandaan komt en probeer bewust objectief te kijken naar hoe bezorgd ik ben om Julian. Hij hoeft geen last te hebben van mijn wantrouwen. Maar ik werd voor mijn gevoel niet begrepen door de leidsters, “ieder kind” moet wennen en het komt “altijd goed”.

Eigen gevoel

Mensen die me goed kennen weten dat ik een gevoelsmens ben. Mijn gevoel gaat boven alles, vooral als het over Julian gaat. Beslissingen neem ik veelal met mijn hart, al probeer ik mijn verstand wel te gebruiken en in evenwicht te blijven. Bijvoorbeeld; ik weet dat de peuterspeelzaal niet slecht is voor een kind ( dat hou ik altijd in mijn achterhoofd).

Dat de leidsters dingen zeiden als ; komt goed hoor.. huilen hoort erbij etc maakte mij boos. Ik wil dat mensen mij begrijpen, ze hoeven het niet met me eens te zijn. Maar mijn kind is uniek, ieder kind is uniek. Ik wil gehoord worden, dat geeft vertrouwen. Dat gevoel kreeg ik niet, en omdat wij eind November 2 weken op vakantie zouden gaan, en December ook een groot deel psz zou uitvallen besloten wij dat hij pas in Januari weer zou gaan. De “dan moet hij weer opnieuw wennen” lieten we voor wat het was.

Nieuwe ronde nieuwe kansen

In Januari begonnen we vol frisse moed. Julian huilde wel, maar na 5 min was hij rustig en ook als ik hem haalde was hij superblij! Gaat het dan toch lukken? Toen ik hem op de woensdagmiddag na 3 goede dagdelen bracht ( ja, een ochtend-middag combi met dagdelen), en hij jammerend op mijn schoot zat en brabbelend vanalles zei ( kon er alleen mama uithalen).. voelde ik dat hij me probeerde te vertellen dat ik niet weg moest gaan, dat hij niet wilde blijven. Ik wist niet wat er was, en overlegde met de leidster, Julian begon te huilen. Toen ik zei dat ik hem toch weer mee naar huis ging nemen kreeg ik te horen dat als hij dit de volgende keer weer zou doen ik door moest zetten, want hij zou het nu “door” hebben. Ik heb mijn kindje ingepakt en mee naar huis genomen.
Uiteindelijk bleek hij ziek, 2 weken niets gegeten.. hoesten overgeven en een AB kuur verder ( bronchitis en oorontsteking). Ik was trots op mezelf. Ik volgde mijn gevoel.

Het gaat goed!

Het is vandaag 25 Februari, en ik heb zojuist een blij kindje weggebracht. Die op de fiets al de naam van de juf zei, en bij het gedag zeggen zei; tot zo! Ik ben zo opgelucht.

Moraal van dit verhaal. Niks overhaasten, je gevoel volgen. Altijd.

Ik ben soms best wel eens gefrustreerd als ik weer eens lees dat een moeder vind dat ze alles geeft. Misschien ben ik jaloers op die moeders, die in mijn ogen al zoveel vrijheid hebben en het aanzienlijk makkelijk hebben. Maar ik ben me er van bewust dat iedereen moeder zijn anders ervaart en andere grenzen heeft. In dat opzicht kan ik veel leren van andere moeders!

In de blog mijn naam is mama, die ik alweer meer dan een jaar geleden schreef zei ik het al. Wie ben ik? Mama..

Ik ben Cindy. 30jr. Getrouwd met een fantastische man. Sociaal dier. Graag onder de mensen. Houd van werken, meer doen dan nodig is. Attent zijn. Slapen, vroeg naar bed en douchen, 3x per dag. Vaak uit eten, lekker op terrasjes zitten.
Thats me. Nog steeds, ergens.. maar nu ben ik ( al meer dan 2 jr inmiddels) vóoral moeder.

Extreem moeder. Meer moeder. Zorgend. Wil het niet extreem laten klinken, sneu overkomen. Want hoe krom ook.. deze levensstijl ( beetje teveel doorgevoerd) is een keuze.

Steeds vaker lig ik wakker, dromend over méer slaap. Dat ik het écht anders ga doen. Gesterkt door de gedachte dat het bij anderen ook werkt. Duivel die je aan de andere kant vertelt hoe moeilijk het wel niet moet zijn vooe julian als ie atraks ineens niet meer bij me mag drinken. Dat ie huilend in zn eigen kamer in slaap gaat vallen. Zich in de steek gelaten voelt. Ik vanalles kapot maak..

Afin.. ik dwaal af. Ik had het over dat het bij veel mensen normaal is..Kind in eigen bed, na 1900 een vrije avond. Doorslapen, in ieder geval slapen. Je eigen bed inkruipen.. je kunnen omdraaien. Overdag is weggaan zonder je partner “op te zadelen” met een kind dat alleen met jou kan slapen.. óf in een bewegende kinderwagen ( úren.. weer en wind). Savonds iets kunnen plannen zonder op tijd terug te hoeven zijn omdat je als speen mee moet naar bed ( nadat je pas wegkon ná zn middagslaapje omdat je toen ook uren speen was).

Het gevoel van controle leren loslaten. Zó beschermend zijn dat je geen veranderingen doorvoert..bang om het fout te doen.

Als ik em de borst ga weigeren.. en hij slaapt niet.. dan kan ik hem die week niet naar de psz doen. Das snachts in de steek laten én overdag. Dat is slecht..

Hierboven zo maar wat hersenspinsels. Én toch hoop ik, hopen wij volgend jaar stappen te gaan zetten. Meer tijd voor ons. Julian wat zelfstandiger. Stoppen met bv na dan 2.5 jr.. wellicht een eigen bedje. Na 19u savonds op de bank kunnen zitten samen.. eens om 20u thuiskomen na een etentje bij een kind dat door papa naar bed is gebracht.

Ik droom kleine dromen. In de zomer wat drinken in de tuin terwijl Julian slaapt. Gewoon. Even rustmomenten.

Maar tegelijkertijd weet ik, dat ik dit al 2 jaar roep. En de tijd vliegt voorbij. Ook inclusief klotenachten. Slapeloze nachten. Warme nachten. Waarbij Julian op aan en naast me in slaap valt en ik braaf blijf liggen ♡

Moederschap unplugged.

Dit. Elke dag. Óok fijn

Slapen en baby’s.. hot item altijd. Doorslapen, slaaptraining, slaapcoaches. Tijdschema’s bij elke leeftijd.. alles is al voor je uitgekauwd. Tenzij je het net even anders doet.

Ja, Julian wordt volgende maand 2 jaar oud en het kaartje “vannacht sliep ik voor het eerst door” ligt nog steeds in het stapeltje mijlpaal kaarten. Om nooit te gebruiken, of toch ludiek als ie straks 16 is? Het naast zijn lamme kop leggen als ie voor het eerst dronken in zijn bed is gekropen? Misschien is dat een ideetje! Om de perfecte moeder uit te hangen had ik dat natuurlijk al wel kunnen doen, op de zeldzame momenten dat hij alleen ligt te slapen even die ene foto maken en predikken dat de nachten hier zó ontzettend goed verlopen.

Dat doen ze niet, en toch went dat. Voor diegene die mij al langer volgen. Slapen was vanaf de 1e nacht al drama. De keren dat hij in zijn wiegje wilde liggen ( ja, hij had iets te willen) zijn op 1 hand te tellen. Resultaat; wiegje als nieuw en een baby vanaf dag 2 bij ons in bed. ( whaaaat bij jullie in bed? Is dat wel veilig? En jullie samen dan?)

Veilig is het gebleken.. of ik heb gewoon mazzel gehad dat ik nooit bovenop em ben gaan liggen. We liggen prima samen, en omdat hij nog steeds drinkend in slaap valt is het ideaal, ook ’s middags. Eerst lag ik op mijn vrije dag altijd met em samen in de middag, dat waren toen nog 2 dutjes overdag. Inmiddels werk ik ( tijdelijk) niet en is er nog maar 1 middagslaapje die ik mee “slaap”. Jup. Ik lig iedere dag 2 keer met mijn kind in ons bed te slapen. Is dat normaal? Hier wel.

Ook ’s avonds ga ik tegelijk met em naar bed. En alhoewel het inslapen aan mijn tiet inmiddels vaak perfect werkt is doorslapen niet aan de orde. Ieder uur, of om het uur drinkt en draait hij. Soms vaker en heeel soms minder.

Nou kunnen we het weer gaan hebben over slaaptraining etc en het in het eigen bedje moet slapen omdat dat beter is voor je kind, iets met zelfstandig zijn enz, en dat dat beter is voor je relatie, maar dat is niet te reden voor deze blog.

Ik stond gister nét als vroegâh met een baby op mijn arm, hem in slaap te wiegen. En waar dat vroeger dus ten eerste niet werkte, en als het werkte was overleggen weer zinloos.. werkte het gister wel. Mijn kleine baby van inmiddels richting de 15 kilo kon in bed aan mijn tiet de slaap niet vinden, maar in mijn armen was hij zo weg en ik kon em neerleggen!! Vreemde gewaarwording, de heilige tiet van mama, die altijd werkt.. de reden voor het samen slapen.. het werkte niet..

En zojuist alweer niet. Dus probeerde ik het wiegen weer.. en hoopte ik stiekem op een trend. Wiegen zou papa ook kunnen, en dan heeft mama wat meer vrijheid! Maar dit keer werkte het niet echt. Meneer begon lief te lachen in mijn armen, met die lieve tandjes. Ik zag dat ie zijn best deed, maar blijkbaar lukt het niet.. dus wat ben ik nu aan het doen?

We zijn weer beneden. En hij speelt. En dat is volgens het boekje niet pedagogisch verantwoord.. maar weet je wat. Strakjes slaapt ie.. en als ie uit wil slapen kan dat. Want ik ben toch thuis.

Niet omdat et moet.. maar omdat et kan!

Dus heb jij een moeilijk slapend kind? Je bent niet alleen, en ooit komt het goed. Tel je zegeningen
Elk slaapje is er 1.

Hang de vlag uit, bel de krant, Cindy schrijft weer eens een blog. En wat voor een.. Het was me wel een jaar. Ups & Downs, maar we hebben het jaar weer overleefd. Hieronder kort verslag over 2017 en mijn plannen voor 2018. Veel leesplezier!

Oud & Nieuw 2016

Kunnen jullie het je nog herinneren? De blog die ik in Januari dit jaar schreef? Over ons oud&nieuw-slaappartijtje bij vd Valk. Wat een succes dat was, tot 23.50 rondjes lopen op de parkeerplaats ( ja, het was -2) , omdat Julian maar bleef huilen. Zo hadden we het ons niet voorgesteld.

Maar we hadden ons het ouder zijn sowieso anders voorgesteld. Althans, ik had het allemaal al uitgedacht, en voorzag geen problemen.

Reality

Helaas hakte het moeder zijn er flink in, en alhoewel mensen zeiden dat het beter zou worden, en ik het ook wel eens ben met het gedeelte “het wordt beter”.. is het nog steeds alles behalve makkelijk.

We hebben een geweldig lief leuk vrolijk en slim kindje. Eigenlijk doet hij niets fout, het is een kind.. en als er al iets niet gaat zoals wij zouden willen, zouden wij dat moeten veranderen. Maar we sukkelen rustig verder, in de hoop dat het slapen in 2018 beter gaat worden ( wat is doorslapen?), heck, wat is ALLEEN slapen? En borstvoeding, misschien ga ik dat volgend jaar wel eens afbouwen. De relatie borstvoeding-slapen is hier zo sterk, dat het een uitbannen automatisch ook verandering geeft voor het ander. Wil ik Julian in een bedje? Dan gaat hij minder drinken.. mag hij niet meer drinken, dan valt hij niet in slaap en vise versa. Je begrijpt, stof tot nadenken. Ik heb het antwoord niet, maar heb wel de hoop op betere tijden. We hebben immers 2016 & 2017 overleeft!! Dat alleen al is een feestje waard.

Werken

Begin februari begon ik na mijn 9 maanden ziek/zwanger/misselijk zijn & het aansluitende verlof weer met werken. Van 4 naar 3 dagen, zoals ik altijd al bedacht had. 24 uur, prima te doen. Helaas bleek dit na 3 weken al niet te werken, ik kon Julian niet missen. Dankzij medewerking van mijn werkgever, kon ik in Maart direct naar 2 dagen per week, ik zette mijn ouderschapsverlof voor 50% per week in. Dit kan een jaar, en loopt 1 Februari 2018 af. De gedachte alleen al, dat ik dan weer 4 dagen zou moeten werken heeft me de afgelopen maanden zoveel kopzorgen gegeven. Wat te doen? Stoppen? Uiteindelijk in overleg met mijn werkgever een jaar onbetaald verlof genomen, dat 1 feb 2018 start. Dit lucht zo op.

Me, myself and I

Ik heb al eens eerder een blog gewijt aan dit onderwerp. Mama Cindy.. en weetje.. ze is er nog steeds. Het mama gedeelte. Ik wil en moet alles zelf doen, dingen uit handen geven lukt me vrij slecht. En dus ben ik fulltime moeder. Dit betekend hier ook de nachten. Een gemiddelde dag is wakker worden, 1e slaapje samen met Julian.. smiddags nog een slaapje met Julian, na het eten vroeg de nacht in met Julian.. best heftig. Ik ben 24/7 vergroeid met mijn kind. Wil ik dit anders? Soms.. maar ook weer niet. Ik hoop dit langzaam maar natuurlijk af te bouwen naarmate hij zelfstandiger wordt. Ik ga af en toe uit eten met vriendinnen, sauna met manlief, maar erg graag ben ik niet weg bij Julian. Dus hoe goed het misschien ook voor me zou zijn, een nacht zonder kind is geen optie. Mijn motto is dan ook niet klagen maar dragen, wil ik dit anders dan moet ik er wat aan doen. En anders, so be it. Niet lopen zeuren.

M.b.t. werk heb ik gemerkt dat ik gewoon OP ben. De taken die ik op werk heb, de opdrachten.. het “moeten” wordt me teveel. Ik trek het niet, vandaar ook het verlof.

Feestje?

Onze oud & nieuw plannen.. die zijn niet zo denderend. We halen lekkere dingen in huis, zijn gezellig samen. Zoals gewoonlijk ga ik optijd met Julian naar bed, en afhankelijk van het vuurwerk en de herrie buiten ga ik wel of niet de 00.00 meemaken. Ik gun hem dat hij doorslaapt, maar als hij wakker zou worden vind ik het ook niet erg, dan kijken we even vuurwerk en hoop ik dat hij daarna vrij snel gaat slapen.

mijn doelen voor 2018 zijn niet anders dan de meest cliché doelen, waarvan het “ik-moet-echt-eens-gezond-gaan-leven”-doel toch wel erg hoog op et lijstje staat hoor! Ik ga genieten van 2018. Ik ga al mijn energie aan Julian geven, en aan Robert. Het wordt een mooi jaar, waarin ik hoop weer energie te gaan krijgen, in mezelf kan investeren en alles “op-een-rijtje” ga krijgen. Dat alles wat minder “zwaar” is. Wat normaler.. dat ik niet meer elke keer ga zeggen: “dat moeder zijn is toch zwaar.. pff”. Ik ben van nature geen klager, en niet zo down. Dus op naar een 2018 waarin ik weer een zonnetje wordt.

Voor nu rest me niets anders dan al mijn lieve volgers ( en wat zijn jullie trouw!!) een geweldig uiteinde te wensen, dat ik sommige van jullie volgend jaar misschien wel eens in het echt mag gaan ontmoeten en dat we elkaar mogen blijven supporten. Geniet van jullie gezin, eet een oliebol en vier een feestje. Het leven is mooi!

Liefs Cindy

 vs 
2 foto’s.. een paar seconde verschil. Welke zou jij posten?

Iedereen houd van zijn kind

Als jij het zegt

Vroeger

Dat heb ik gehoord/gelezen

En je gevoel dan?

Is je gevoel volgen eigenlijk een keuze?

Instinct

( let op: het gevoel dat ik had toen ik dit typte kan ik me niet eens meer voor de geest halen, zo snel verdwijnt dat).

Zo taboe als de pest denk ik, hetvolgende uitspreken: “ik ben het zat” of “ik ben hem zat”. Want sjah.. dat klinkt niet echt aardig.

Opeens ben je ouder

Ik zeg opeens, omdat hoe je je ook denkt te kunnen voorstellen hoe het zal zijn, hoe erg je ook denkt dat je er klaar voor bent en hoe oneindig veel tips en adviezen je ook krijgt. Newsflash; je weet het niet. Je weet het pas als het zover is. Als je opeens ouder bent is alles anders dan dat je gedacht had. Of , ik zal het bij mezelf houden als ik zeg dat alles anders is. Van de voorstellingen die ik maakte, voornemens die ik had en hoe ik nu bepaalde dingen voel. Geen van allen zag ik aankomen. En soms is dat ook maar goed ook denk ik , want was ik anders wel bewust moeder geworden?

Ondankbaar

Voordat ik alle negatieve reacties uitlok met dit blogbericht moet ik wel even wat dingen duidelijk zeggen. Ja, ik ben gelukkig. Gelukkig getrouwd en gelukkig moeder. Ik ben gelukkig met mijn gezin, met mijn knappe zoon. Ik zou niet anders meer willen. Ik ben niet depressief en sta niet op instorten, maar vind het wel fijn even mijn hart te luchten en te zien of er papa’s en mama’s zijn die het gevoel herkennen. Of dat ik de enige ben die het soms “zat” is. En dat gevoel  .. dat zat zijn is niet iets dat overheerst hoor. Het is een gevoel dat je wel eens bekruipt, na bijvoorbeeld een erg slechte nacht of als je even niet lekker in de vel zit. Ik ben niet ondankbaar, en heb geen spijt van het moeder worden. Als ik mijn ventje zie is dat alles dat ik nodig heb.

Sprongetje

Noem ze zoals je ze noemen wil. Ze zijn hels. De momenten dat je vertrouwde ritme ( voor zover ik dat al heb) ineens weer anders wordt. Na maanden altijd samen slapen met Julian ( ook overdag) ben ik nu echt gehecht geraakt aan dat uurtje slaap dat ik soms meepak overdag. Groot is dan ook de frustratie als hij echt heel moe is maar niet in slaap komt. Hij slaapt niet = ik ook niet. En dat irriteert me soms echt. Net als het huilen. Zoals iedereen inmiddels weet ben ik anti huilen. Als het niet nodig is huilt Julian niet.

Trots ben ik er niet op. Dat ik dit geviel soms heb, het voelt als falen. Nu ik dit bericht typ is het 1 van de weinige keren dat ik Robert roep en zeg “neem em mee” & de 1e keer dat ik niet meeloop maar blijf liggen en mijn hoofd in mijn kussen graaf en het loslaat. Ik krijg Julian zo wel weer terug. Ik kon het gewoon echt even niet meer opbrengen, en vond het wel prima dat ie even weg was zonder dat ik de behoefte had controle te houden.

Twijfel en onzekerheid

Dat kan ik beide sinds ik moeder ben. Vreselijk hoor. Vooral het samen slapen.. hij slaapt niet zonder mij.. dat hoor ik mezelf heel vaak zeggen. Maar oefen ik genoeg? Komt het door mij dat het niet lukt? Ontneem ik hem nu iets? Maak ik het mezelf te zwaar? Hoe doen al die ouders dat..

Samen

Thank god voor liefdes. Mijn man. Als ik denk aan dit avontuur, het hele ouder worden, zijn. Dat zou ik niet alleen kunnen. Wat doe je dan als je het zat bent? Tegen wie klaag je aan? Wie snapt je als geen ander en verteld je dat je de beste moeder bent? Respect voor alle mensen die er (vaak) alleen voor staan!

Voordat ik dit publicieer lees ik dit uiteraard door. En hoewel ik dat “ik ben het zat” gevoel nu niet heb, weet ik wel hoe vervelend die momenten zijn. Maar hoe was het ook alweer? Alles is een fase?

Hoe gaan jullie met dit soort momenten om? En heb je ze vaak?

Hoe gaat het nu met mij? En met Julian? En ons als gezinnetje. Inmiddels werk ik alweer een aantal maanden, en is onze grote jongen alweer 8 maanden! Cliché maar de tijd vliegt.

Hoe gaat het?

Als je dit aan me vroeg de eerste paar maanden dat Julian er was, had ik vrij weinig positiefs te melden. Moe is nu al mijn meest gebruikte woord van 2017, op de voet gevolgd door “zwaar”. Maar na regen komt zonneschijn, en daarom is mijn antwoord nu vaker heel positief! Het gaat goed.

Ontwikkeling

Julian groeit goed, en iedere dag kan hij meer. Dat is zo superleuk om te zien. Sinds 2 weken eet hij hapjes. Fruit gaat erin als een malle! En ook groente / aardappels lukken al aardig. Waar ik een week geleden nog doodangsten uitstond omdat ik bang was dat hij zou stikken, ert hij nu gewoon hele ella snacks en crackottes weg! Stoertje.

Kruipen doet ie nog niet. Althans.. niet vooruit. Om zijn as en achteruit begint wel te lukken haha. En, hij kan steeds iets langer blijven zitten, maar zodra hij zijn evenwicht verliest ligt ie.

Hij lacht veel. Heel erg veel. En is superondeugend. Ik moet zo hard om em lachen, en hij lacht mij dan weer na. Echt komisch.

Eigen leven

Sjah mijn eigen leven. Welk eigen leven? Inmiddels ben ik gewend aan moeder zijn. Maar ik kan dit nog niet combineren met ook zelf een leven hebben naast hem. Dat vind ik moeilijk. Ik laat hem niet graag aan de zorg van iemand anders over om zelf iets “leuks” te gaan doen. Maar ook sporten, of ontspannen alleen winkelen komt niet voor. Voor een groot deel is dat mijn eigen keus. Ik heb genoeg mensen om me heen die op hem zouden kunnen passen, maar het voelt vaak niet goed om wat voor mezelf te gaan doen. Ik denk aan hem, en dan is het plezier er snel af. De gedachte aan tijd voor mezelf levert me meer plezier op dan het daadwerkelijk hebben.

Werk

Ik begon na mijn verlof met 3 ipv 4 dagen. Ik kwam er vrij snel achter dat dit voor mij geestelijk en fysiek niet haalbaar was. Ik had erg het gevoel helemaal niks goed te kunnen doen. Mijn werk niet, omdat ik met mijn hoofd bij Julian was, en geen goede moeder zijn omdat ik teveel weg was ( ik weet het, 3 dagen is niks.. maar voelt als veel!). Fysiek, dat is ook zwaar. Ik ben niet in mijn beste shape ever, slaap niet tot nauwelijks dus 3 dagen werken was ook niet te doen. Ik was ( ben) alleen maar moe moe moe. Maar heb nu een goede balans gevonden. De 2 dagen dat ik werk geef ik me volledig en schakel ik Julian uit. De overige 5 dagen ben ik fulltime mama, en gaat hij voor alles.

Bewondering

Ik heb veel bewondering voor mama’s die dit allemaal wel goed kunnen combineren. Het is one hell of a job. Moeder zijn, werken ( collega zijn) .. partner zijn.. en ook nog tijd vinden om jezelf te zijn. Dat combineren lukt me eigenlijk niet echt. Niet op de manier zoals ik graag zou zien. Maar , naarmate Julian ouder wordt hoop ik dit wel te leren.

Ik schrijf binnekort een blogje over hoe mijn dagen met Julian eruit zien!

Laat ik het bij mezelf houden, dit zijn dingen die passen bij mijn “moeder zijn” leven.

Je weet dat je moeder bent als..

• Er een engerd op straat loopt, je met je kinderwagen oversteekt
• Je met datzelfde oversteken nu echt superlang wacht en goed kijkt voor je gaat
• Je het écht smerig vind als iemand in de buurt van je kind roggelt, hoest of niest
• Je je ineens afvraagt bij iedereen waar die handen geweest zijn, en of ze ze wel gewassen hebben voor ze je kind aanraken
• Je als je met een slapend kind loopt ineens veel geluid hoort. Wat maken die vakkenvullers in de supermarkt een herrie.. en die winkelwagentjes .. shit!!
• Je naar de wc gaan als uitje ziet..
• En douchen als een dagje Spa.
• Je afwassen in de keuken, zonder kind ineens bést fijn vind
• Je om 19.30 al naar bed gaat met je baby omdat ie moe is
• Je iedereen die boos kijkt als ie een beetje miept wel kan killen
• Je je ineens zorgen maakt over eventuele oorlog
• Je ineens veel meer kan waarderen
• Je alle dingen( zoals o.a. bomen) anders bekijkt omdat baby ze leuk vind
• Je je bij sommige reclames afvraagt of dit wel helemaal jovel is om te zien voor je kind
• Je elke dag met nieuwe energie opstaat terwijl je batterij eigenlijk al 3e hands is en het niet meer doet
• Je buiten heel snel contact maakt met alles wat een dikke buik/kinderwagen heeft
• Je overal over kan twijfelen
• Je je opeens voor kan stellen dat je echt je leven voor iemand zou geven
• Je vergeetachtig bent
• Je op straat loopt zonder kind je elke seconde denkt; wat vergeet ik nou ( en nee dan ben je je kind niet écht vergeten natuurlijk)
• Als koffie je redding is

• Je op IG veel lieve medemoeders treft en denkt; hell yeah! Mama’s zijn super! Bij dit clubje wil ik graag horen!

Hebben jullie nog aanvullingen?

Meer dan soms vraag ik mezelf af of ik het allemaal wel goed doe. Ben ik wel goed bezig? Of ben ik te beschermend? Verpest ik mijn kind? Denk ik genoeg aan mijn relatie? Zorg ik goed voor mezelf? Doe ik “dit” mezelf aan of is het logisch dat dingen zo gaan.. dat eeuwige twijfelen, dat ook vaak juist overgaat in volle overtuiging dat ik het heus wel goed doe. Gekmakend. Herkennen andere mama’s dit?

Ik wil een baby

Dat zei ik 2 jaar terug ongeveer. Heel stellig. Overtuigd dat dít hét moment was. Ik wou niet meer wachten. Was er klaar voor. En na de nodige oppas-ervaring wist ik wel waar ik aan begon.

Voorstelling maken

Ik kan heel eerlijk zeggen dat ik me alles anders had voorgesteld. En dat begon al bij het zwanger worden. Doemdenkend dacht ik dat dit jaren zou gaan duren , in de praktijk leek dit echter niet zo. 6 weken? Toen was het raak. Daarop volgend mijn zwangerschap. Waar ik eerst gedacht had deze blije periode samen te gaan genieten, “nog een laatste keer” samen op vakantie etc.. viel dat ook tegen. Vanaf 6 weken ziek, zwak en MISSELIJK. Vooral misselijk. Voor mensen die het niet kennen ( ik had er voordat ik zwanger werd echt nooit over gehoord). HG ( Hyperemesis gravidarum) géén pretje. De bevalling ( en ik wil zeker niet klagen!) Was ondanks dat ik meerdere keren hoorde van de VK; “eerste baby’s blijven vaak langer zitten.. eerste bevallingen duren langg..” Julian er toch netjes vóór de 40 weken na een bevalling van 2 uur.

En nu ga ik iets zeggen dat natuurlijk een doodzonde is.. maar de voorstelling van een baby hebben .. dat “gelukkige” gevoel was er ook niet direct. Ik kan niet zeggen dat ik “doodongelukkig” was de eerste weken.. maar het was wel een mix van geluk/verdriet/onzekerheid/twijfel/moeheid. Ik zat vaker huilend op de bank dan niet, wat heb ík gejankt zeg.

Borstvoeding

Never ending topic. 6 maanden en still going strong maar zeker een puntje van onzekerheid. Niet of het goed is, want dat is het! Niet het kolven, want dat lukt.. en ook voeden in het openbaar doet me niets. Maar ben ik niet teveel doorgeslagen? Heb ik Julian afhankelijk gemaakt? In het begin was het “de tiet” die ons redde als hij huilde, en ook gebruikte ik het als ie al gegeten had. Alles voor die rust & stilte waar je zo naar verlangd. Zoals ik wel vaker heb gezegd slaapt Julian vastgezogen aan mij ’s nachts. En hoewel ik er van kan genieten bekruipt me ook vaak het gevoel van; “hoe is dit zo gekomen, waarom slapen andere kinderen wel in een bedje?”. Maar als ik dan denk aan hoe hij huilde als we hem wakker weglegde, en hoeveel tranen en moeten vallen als we een slaaptraining zouden doen haak ik af. Dit zou ik nooit doen! En ook daarover denk ik dan.. “ben ik te soft?”.

Watje

Het ene moment ben ik zwaar onder de indruk van mezelf. Hoe ik het volhou allemaal, met echt minimale slaap ( ook nog es in houdingen die écht niet lekker liggen). Trots dat ik midden in de nacht, toch vrolijk ben en kan zijn naar Julian. En dat ik iedere ochtend weer denk; het wordt echt wel beter. Het andere moment twijfel ik en heb ik bedenkingen bij hoe panisch ik kan zijn. Ik wil mijn kind niet horen huilen, zal het proberen te voorkomen waar ik kan. Ben het liefst altijd zelf bij hem om dat te garanderen.

Wie ben ik

Goede vraag. Uh.. Cindy? Maar de oude Cindy ( onbezorgd) is al een hele tijd weg hoor. Nu is er mama Cindy. Met de nadruk op mama, want dat is nou eenmaal zo. Hoe zorgen andere moeders voor meer balans zonder zich KUT te voelen? Ik voel me ( beetje overdreven) al slecht als ik zou gaan douchen en dan als ik uit de douche stap een huilende baby hoor. <- dit doe ik dan ook niet. Ik douche alleen als mijn man er is. Make up opdoen? Wanneer dan? En mijn haar.. zelf mijn haar kammen is een uitdaging. Niet te spreken over uitjes..

Bewondering / onbegrip

Waar mijn nuchtere brein zegt dat een kindje makkelijk bij de oppas kan zijn, en ouders ook goed aan zichzelf moeten denken voel ik dat echt niet zo nu ik zelf moeder ben. De gedachte dat ik Julian ergens achterlaat ( hoe goed hij ook af is).. vreselijk. Wat een strijd he. Je wil tijd voor jezelf, maar ook weer niet. Lekker met zijn 2 uit eten, of toch weer niet. Weekendjes weg of vakantie, met zijn 2en. Dromen doe ik, dat ik dat zou kunnen ( mentaal) als Julian groter is.

Knap dat andere ouders het wel kunnen. Want ik vind oprecht dat je geen slechte ouder bent als je tijd maakt voor jezelf. Maar hoe dan? Serieus, hoe doe je dat als je kindje klein is.. en een weekendje weg gaat? Maak je je dan niet druk? Of de papa’s en mama’s die regelmatig date night hebben? Ligt het aan mij? Of aan hoe het hier gaat? Feit is dat Julian lastig in slaap valt zonder mij ( al gaat het bij de gastouder wel..). Ik stel me dan alleen maar een kind voor die het moeilijk heeft zonder mij( wat natuurlijk niet heel realistisch is) maar het bederft wel je plezier of het echt ontspannen als je weg bent.

Aanpassen

Das de rode draad in mijn leven. Aanpassen. Noem het goed of slecht maar ik zie het als mijn taak om met Julian mee te bewegen. Is hij moe, dan gaan we slapen.. op de bank/ op bed of ik ga met hem lopen. Alleen slapen doet hij niet, dus aanpassen gaat ver. Zijn slaapjes betekenen voor mij ook plat liggen of buiten rondlopen. De dag plan ik eromheen. Al is het niet echt plannen zonder écht ritme.

Gek geworden

Als het om Julian gaat denk ik niet met verstand naar gevoel. Wat voor de tijd zo simpel leek, is nu lastig. Had echt gedacht dat het hebben van een kindje flexibeler was. Ik betrap mezelf erop dat ik veel beren op de weg zie, en de controle wil houden.

Desondanks is Julian het beste dat me ooit overkomen is, zou ik niet willen ruilen en weet ik dat alles uiteindelijk goed komt. Ik heb een bron van geduld die geen einde kent wat betreft hem. Ik pas me moeiteloos ( zonder na te denken) aan , aan zijn wensen en behoeftes. Dat die van mij op een laag pitje staan neem ik voorlopig voor lief, omdat mijn hart het niet toelaat die dingen te doen waar ik óók gelukkig van wordt, omdat het gemis dan te groot is, en ik de controle uit handen geef. Dit zal altijd een dingetje blijven vrees ik.

Maar héé, het is een fase toch?