Meer dan soms vraag ik mezelf af of ik het allemaal wel goed doe. Ben ik wel goed bezig? Of ben ik te beschermend? Verpest ik mijn kind? Denk ik genoeg aan mijn relatie? Zorg ik goed voor mezelf? Doe ik “dit” mezelf aan of is het logisch dat dingen zo gaan.. dat eeuwige twijfelen, dat ook vaak juist overgaat in volle overtuiging dat ik het heus wel goed doe. Gekmakend. Herkennen andere mama’s dit?

Ik wil een baby

Dat zei ik 2 jaar terug ongeveer. Heel stellig. Overtuigd dat dít hét moment was. Ik wou niet meer wachten. Was er klaar voor. En na de nodige oppas-ervaring wist ik wel waar ik aan begon.

Voorstelling maken

Ik kan heel eerlijk zeggen dat ik me alles anders had voorgesteld. En dat begon al bij het zwanger worden. Doemdenkend dacht ik dat dit jaren zou gaan duren , in de praktijk leek dit echter niet zo. 6 weken? Toen was het raak. Daarop volgend mijn zwangerschap. Waar ik eerst gedacht had deze blije periode samen te gaan genieten, “nog een laatste keer” samen op vakantie etc.. viel dat ook tegen. Vanaf 6 weken ziek, zwak en MISSELIJK. Vooral misselijk. Voor mensen die het niet kennen ( ik had er voordat ik zwanger werd echt nooit over gehoord). HG ( Hyperemesis gravidarum) géén pretje. De bevalling ( en ik wil zeker niet klagen!) Was ondanks dat ik meerdere keren hoorde van de VK; “eerste baby’s blijven vaak langer zitten.. eerste bevallingen duren langg..” Julian er toch netjes vóór de 40 weken na een bevalling van 2 uur.

En nu ga ik iets zeggen dat natuurlijk een doodzonde is.. maar de voorstelling van een baby hebben .. dat “gelukkige” gevoel was er ook niet direct. Ik kan niet zeggen dat ik “doodongelukkig” was de eerste weken.. maar het was wel een mix van geluk/verdriet/onzekerheid/twijfel/moeheid. Ik zat vaker huilend op de bank dan niet, wat heb ík gejankt zeg.

Borstvoeding

Never ending topic. 6 maanden en still going strong maar zeker een puntje van onzekerheid. Niet of het goed is, want dat is het! Niet het kolven, want dat lukt.. en ook voeden in het openbaar doet me niets. Maar ben ik niet teveel doorgeslagen? Heb ik Julian afhankelijk gemaakt? In het begin was het “de tiet” die ons redde als hij huilde, en ook gebruikte ik het als ie al gegeten had. Alles voor die rust & stilte waar je zo naar verlangd. Zoals ik wel vaker heb gezegd slaapt Julian vastgezogen aan mij ’s nachts. En hoewel ik er van kan genieten bekruipt me ook vaak het gevoel van; “hoe is dit zo gekomen, waarom slapen andere kinderen wel in een bedje?”. Maar als ik dan denk aan hoe hij huilde als we hem wakker weglegde, en hoeveel tranen en moeten vallen als we een slaaptraining zouden doen haak ik af. Dit zou ik nooit doen! En ook daarover denk ik dan.. “ben ik te soft?”.

Watje

Het ene moment ben ik zwaar onder de indruk van mezelf. Hoe ik het volhou allemaal, met echt minimale slaap ( ook nog es in houdingen die écht niet lekker liggen). Trots dat ik midden in de nacht, toch vrolijk ben en kan zijn naar Julian. En dat ik iedere ochtend weer denk; het wordt echt wel beter. Het andere moment twijfel ik en heb ik bedenkingen bij hoe panisch ik kan zijn. Ik wil mijn kind niet horen huilen, zal het proberen te voorkomen waar ik kan. Ben het liefst altijd zelf bij hem om dat te garanderen.

Wie ben ik

Goede vraag. Uh.. Cindy? Maar de oude Cindy ( onbezorgd) is al een hele tijd weg hoor. Nu is er mama Cindy. Met de nadruk op mama, want dat is nou eenmaal zo. Hoe zorgen andere moeders voor meer balans zonder zich KUT te voelen? Ik voel me ( beetje overdreven) al slecht als ik zou gaan douchen en dan als ik uit de douche stap een huilende baby hoor. <- dit doe ik dan ook niet. Ik douche alleen als mijn man er is. Make up opdoen? Wanneer dan? En mijn haar.. zelf mijn haar kammen is een uitdaging. Niet te spreken over uitjes..

Bewondering / onbegrip

Waar mijn nuchtere brein zegt dat een kindje makkelijk bij de oppas kan zijn, en ouders ook goed aan zichzelf moeten denken voel ik dat echt niet zo nu ik zelf moeder ben. De gedachte dat ik Julian ergens achterlaat ( hoe goed hij ook af is).. vreselijk. Wat een strijd he. Je wil tijd voor jezelf, maar ook weer niet. Lekker met zijn 2 uit eten, of toch weer niet. Weekendjes weg of vakantie, met zijn 2en. Dromen doe ik, dat ik dat zou kunnen ( mentaal) als Julian groter is.

Knap dat andere ouders het wel kunnen. Want ik vind oprecht dat je geen slechte ouder bent als je tijd maakt voor jezelf. Maar hoe dan? Serieus, hoe doe je dat als je kindje klein is.. en een weekendje weg gaat? Maak je je dan niet druk? Of de papa’s en mama’s die regelmatig date night hebben? Ligt het aan mij? Of aan hoe het hier gaat? Feit is dat Julian lastig in slaap valt zonder mij ( al gaat het bij de gastouder wel..). Ik stel me dan alleen maar een kind voor die het moeilijk heeft zonder mij( wat natuurlijk niet heel realistisch is) maar het bederft wel je plezier of het echt ontspannen als je weg bent.

Aanpassen

Das de rode draad in mijn leven. Aanpassen. Noem het goed of slecht maar ik zie het als mijn taak om met Julian mee te bewegen. Is hij moe, dan gaan we slapen.. op de bank/ op bed of ik ga met hem lopen. Alleen slapen doet hij niet, dus aanpassen gaat ver. Zijn slaapjes betekenen voor mij ook plat liggen of buiten rondlopen. De dag plan ik eromheen. Al is het niet echt plannen zonder écht ritme.

Gek geworden

Als het om Julian gaat denk ik niet met verstand naar gevoel. Wat voor de tijd zo simpel leek, is nu lastig. Had echt gedacht dat het hebben van een kindje flexibeler was. Ik betrap mezelf erop dat ik veel beren op de weg zie, en de controle wil houden.

Desondanks is Julian het beste dat me ooit overkomen is, zou ik niet willen ruilen en weet ik dat alles uiteindelijk goed komt. Ik heb een bron van geduld die geen einde kent wat betreft hem. Ik pas me moeiteloos ( zonder na te denken) aan , aan zijn wensen en behoeftes. Dat die van mij op een laag pitje staan neem ik voorlopig voor lief, omdat mijn hart het niet toelaat die dingen te doen waar ik óók gelukkig van wordt, omdat het gemis dan te groot is, en ik de controle uit handen geef. Dit zal altijd een dingetje blijven vrees ik.

Maar héé, het is een fase toch?

De een zal denken, een weekend maar? En die vliegt zelf met gemak de halve wereld over met een baby waar de ander al op kan zien tegen die 3 dagen ver van huis, ver van het vertrouwde patroon. Ik zag er niet tegen op, keek er naar uit zelfs maar mijn verwachtingen waren toch te hoog denk ik.

Doen waar je goed in bent

Voor Julian gingen manlief en ik zoveel mogelijk op stap. Uit eten, winkelen.. andere stad bezoeken, weekendjes weg en op vakantie. Als het werk het toeliet gingen we. Zonder nadenken. Want ja, eerlijk is eerlijk.. zonder kind heb je het eigenlijk nooit écht druk ( vind ik).

Aanpassen of doorgaan

Van te voren was ik erg stellig hierin. Ik zou Julian gewoon overal mee naar toe gaan nemen. Kan toch prima, met kind uit eten en weekendjes weg? En op vakantie ook. Tuurlijk iets meer organisatie maar het zou best haalbaar zijn.

Werkelijkheid

Waar ik voorheen geen beren op de weg zag, leerde ik wel van ons nachtje weg met oud & nieuw. Dat viel best wel ff tegen. Dat je zo druk bent met alles omtrent je baby, dat het rustig hapje eten.. lekker in bad en chillen op de hotelkamer er écht niet inzat. De keiharde werkelijkheid was zelfs dat we in de ijskou buiten rondjes liepen op de parkeerplaats. Alles om hem niet te laten huilen. Feestje vieren? Ver van dat!

Weekendje weg

Omdat manlief druk is met werk, en ik ook weer wat werk leek het ons toch leuk er even tussenuit te gaan. Omdat Julian overdag steeds beter te pas is, en zich beter kan vermaken leek het nu niet eens onmogelijk. Dan komt de afweging.. wat ga je doen? Buitenland of in NL en hotel of huisje? Uiteindelijk kozen wij voor een hotel. Puur omdat een huisje in dusverre geen meerderheid heeft qua ruimte etc, want hij slaapt bij ons.. ook liggen hotels vaak wat centraler. Zo gezegd zo gedaan. Dure suite geboekt met groot bad, midden in het centrum. Welliswaar NL, want dan is de reistijd te overzien.

Inpakken

Nou ben ik niet zo van het 6 x per dag verkleden etc op “vakantie” en dus hoeft er voor mij weinig mee qua spullen. Voor Julian nam ik 2 setjes per dag mee, een speelkleedje en een lading speeltjes. Luiers en doekjes haalde ik op de bestemming wel, scheelt weer sjouwen haha. Qua koffers/tassen viel het dus heel erg mee. Mar vergis je niet. Je hebt de kinderwagen, je eigen bagage.. en je baby. En dan heb je je handen vol zat.

Verblijf

Een hotel is wat dat betreft erg luxe. Je hebt een nette kamer, van alle gemakken voorzien. We hebben ervoor gekozen geen ontbijt erbij te doen na onze ervaring eerder dit jaar. Je zit toch niet echt op je gemak.. en om dat 19 euro p.p. te gaan betalen voor een uitgebreid buffet waar je niet lekker zit en niet lekker rustig kan eten leek ons zonde van het geld. Dus haalden we in de stad/supermarkt wat te eten. Zo ook het avondeten.. want jup; ook uit eten gaan met baby is niet wat het geweest is toen je nog met zijn 2en was. Om ongemak en frustratie te voorkomen dus maar italianse hapjes gehaald, en de andere avond sushi. Lekker op bed eten. Liggend, met tiet eruit. Jaloers? Haha.

Locatie

Bewust kozen we voor een centrale locatie. Zodat je in het centrum zit bij winkels. Kun je lekker lopen en winkelen. Al is dat winkelen er niet echt van gekomen, want ook dat is niet wat het geweest is.

Ontspannen 2.0

Wat ik altijd zo heerlijk vind aan hotels is het ligbad. Dit hebben we zelf niet en kijk er altijd zo naar uit om in een net iets te heet bad met een bruisbal te duiken. Nu ben ik ook 3 x in bad geweest. Geen uur tegelijk, maar max 15 min. Ik vind gewoon geen rust en ben sneller verveeld. Stom is dat.

Wat hebben we gedaan

Julian is lekker vaak in bad geweest met zijn babyswimmer en wat vond ie dat fantastisch! En wij dus ook. Echt genieten om hem zo blij te zien. Ook hebben we veel gelopen en hebben we elkaar alone time gegeven om wat rust te hebben. Helaas niet samen in bad en uitslapen.. maar je krijgt er veel voor terug toch?

Wat is er anders?

Samen is nu alleen. Elkaar vrije tijd en rust gunnen. Afwisselen. Dat samen dingen doen mis ik wel. Natuurlijk mis ik dat. Maar Julian daarvoor naar de oppas brengen gaat me nu nog tever. Eigenlijk vind ik de dagen dat het niet anders is al erg zat. Het gemis. Oppas regelen om iets leuks te gaan doen doen we nog niet. Knap als je dat wel kan, helaas ben ik daar niet zo goed in. Sowieso knap hoe mensen hun relatie combineren met het ouder zijn. Die dingen nog los kunnen zien, tijd met zijn 2en. Dreams ♡

Do’s en don’ts

Al met al hebben we wel een superleuk weekend gehad. Anders dat wel, maar wel erg leuk en mooi. Tijd doorbrengen als gezin is het allerbelangrijkste. Wat ik heb geleerd? Dat ik nog niet toe ben aan een lange vliegreis en een buitenlands verblijf.. maar wel weekendjes weg aandurf wat dichter bij huis.

Do’s

• Vooral wél gaan
• Zorg voor een kamer met ruimte voor een speelkleed of het onvermijdelijke rondlopen met de kinderwagen.
• Eet relaxed op de hotelkamer
• Genieten van je family-time. Je onthoud uiteindelijk de leuke dingen.
• Centrale plek zodat je veel kan doen en zien.

Dont’s

• Neem geen kamer op de 2e verdieping in een historisch pand, als de lift maar tot de 1e verdieping gaat. ( wisten we niet maar zie je ons al voor je? Die stijle trappen met kinderwagen.. aii).
• M.b.t. bovenstaande, waren de kamers dus ook gehorig en das niet fijn als je kind eindelijk slaapt en je buren het gezellig hebben.
• Denken dat je uit kan slapen of écht tot rust kan komen.. dan valt het zo tegen. Haha

Dikke respect voor ouders die wel lekker op reis gaan!

Ik post er regelmatig iets over op Instagram, en dan vaak vooral ’s nachts. Want helaas is één van de nadelen van samen slapen voor mij, dat ik niet vast slaap. Snel klaarwakker ben. Waarom ik dit dan toch doe?

Wel wil ik zeggen dat ik dit schrijf zonder waarde oordeel. Alle mama’s doen wat goed is voor hun kindje. Alle kindjes zijn ook anders. Waar de een goed alleen in zijn bedje slaapt, lukt het bij de ander niet. Het een is niet beter dan het ander!

Geen bewuste keuze

Toen Julian geboren werd stond zijn wiegje ( co sleeper) al klaar aan mijn kant van ons bed. Het idee dat hij bij ons op de kamer zou liggen vond ik nooit een probleem. Daarbij komt dat we klein wonen, en dit dan ook qua ruimte het beste uitkwam. Vlak voor de bevalling maakte ik het bedje op, en fantaseerde ik erover hoe hij daar zou liggen straks.

Thuis

De 1e nacht bleven we door complicaties in het ziekenhuis. Daar huilde hij al vrij veel, door de snelle bevalling maar lag hij uiteraard zelf in een bedje. Toen we die dag erna naar huis mochten legde de kraamhulp hem slapend in het bedje. Onverstoorbaar was ie, slapen dat ie deed. Ik zag het voor die avond helemaal zitten.

1e nacht thuis

Vol goede moed legde ik hem ’s avonds in het bedje, maar echt slapen deed hij niet. 24/7 was hij aan het drinken. Hem dan vervolgens slapend wegleggen leek ook niet echt succesvol helaas. Resultaat; veel rechtop ‘ s avonds/ en de loop vd nacht. Als hij echt erg aan het huilen was kregen we hem drinkend stil, of door hem mee te nemen naar de gang waar dan licht brandde. Afleiding denk ik. De 2e nacht sliep hij 4 uur door, en heb ik hem wakker gemaakt voor een voeding. Wie zal het zeggen, is het daar “misgegaan?”.

Veel huilen en slapeloze nachten

Ook overdag huilde hij veel. Al moet ik eerlijk zeggen dat hij in de kraamweek overdag wel goed sliep in de box. Je kon letterlijk een bom af laten gaan, hij sliep wel. Helaas altijd na 17.00 werd het lastiger.

Oplossingen zoeken

Al snel hadden we een aantal manieren om hem tevreden te houden. Met stip op nummer 1: de tiet. Altijd succes. 2: draagzak/kinderwagen. Een nummer 3 was er niet en is er nog steeds niet. De speen die uiteindelijk leek te werken was 2 dagen een gat in de markt.. heftig zuigen op dat ding als troost. Maar helaas duurde dat ook niet lang.

Slapeloos

De nachten van helemaal niet slapen gaan je opbreken. Uiteindelijk ervoor gekozen hem in bed te nemen, omdat hij met drinken rustig was en wel in slaap viel. Dit met 2 weken begonnen ( toen nog wel af en toe geprobeerd hem slapend weg te leggen.. zonder succes) en uiteindelijk rust gevonden in het accepteren. Hij slaapt bij ons in bed, aan mijn tepel. Zo is hij het rustigst.. en val ik vaak wel even weg tussendoor. Ik hoef mijn bed niet uit en heb geen huilende baby. Natuurlijk komt het wel eens voor dat hij huilt, krampjes zijn het vaak. Maar dan zijn wij er om hem er doorheen te helpen.

Gevaarlijk

Op de vraag of het niet gevaarlijk is wat we doen kan ik kort zijn. Nee. Dat is het niet. Ik weet als moeder prima wat goed is voor mijn kind. En dat is niet : een slaaptraining, wakker wegleggen, eigen kamertje. Dat is bij mama in bed, beschikking hebben over een tepel. Warmte, liefde en niet alleen zijn.

Aanpassen

De discussie zal altijd zijn of ik goed bezig ben door het op deze manier te doen. Verwen ik hem niet? Ik leer hem misschien wel een slechte gewoonte.. hij zal nooit meer alleen leren slapen. Mijn reactie; uhm.. ik denk niet dat hij mij probeert te testen hoor. Hij heeft oprecht verdriet, kan niet alleen slapen en wil graag bij mama zijn. Ik heb hem op deze wereld gezet, en moet mij aan hem aanpassen. Het andersom aanpassen voel ik weinig voor. Nee, ik heb geen rustig tv avondje zonder baby en nee ik heb geen geweldige nachtrust. Weet je wat ik wel heb? Een heel tevreden kindje!

Overdag

Ook overdag slaapt Julian niet alleen. Hij slaapt in de draagzak/kinderwagen, op schoot.. of samen op de bank of bed. Of dat veel van me vraagt? Hell yeah. Wil ik het soms veranderen? Ja natuurlijk..

Heb ik daar een huilende baby voor over ( het gaat over hoor, dat huilen stopt wel en hij valt wel in slaap..) uh nee. Huilen is voor ons bijna een vies woord. Ik wil dat hij zich veilig voelt. En als dat bij mij is, dan is dat zo. Ik wijdt mijn vrije dagen aan hem. Pas me aan aan hem. En met liefde.

Toekomst

Ik hoop en denk dat hij dit niet tot zijn 16e zo zal doen. Maar accepteer dat het nog wel even kan duren. Ik wil het van hem af laten hangen. We komen er samen wel uit. Mocht het ooit echt noodzakelijk zijn dit aan te passen, dan kan dat altijd nog.

Vooruitgang

Het went wel hoor, slapen met baby. En ik merk ook vooruitgang. Waar hij eeest meteen na het loslaten van de tepel ging huilen, valt hij nu ook wel eens wegdraaiend met zijn hoofdje in slaapt. Soms kan ik zelfs wat verderweg gaan liggen en soms is een hand op zijn buik genoeg om hem weer in slaap te krijgen als hij wakker wordt. We maken meters!

Doorslapen

Soms lees ik dat baby’s doorslapen. En ja, dan ben ik ook wel eens emotioneel of jaloers. En vraag ik me af wat ik fout doe. Maar mijn kind heeft dit blijkbaar nodig. En stiekem geniet ik er ook van. Ik huil nu al bij de gedachte dat hij me niet meer nodig heeft. Maar mocht hij er aan toe zijn dan krijgt hij het mooiste kamertje dat hij zich kan voorstellen!

Hoe slapen jij en je baby??

Lekker cliche, maar wat gaat de tijd snel. Julian is deze maand alweer 5 maanden. Hoe dan? Hoe het met hem  gaat? Je leest het hieronder..

Oeps.. vergeten de 4 maanden update te plaatsen, maar hieronder lees je wat ik al geschreven had;

Waar is mijn kleine baby?

Sjonge jonge.. als ik kijk naar zijn babyfoto’s denk ik echt.. damn waar is mijn babytje gebleven. Nu moet ik me vast niet aanstellen, want ik hoor nog altijd ; ahhhhh als mensen hem zien. En dat zal nog wel even blijven. Want hij is om op te vreten!! Maar het echte kleine is er wel af. Maatje 50 lijkt eeuwen geleden en qua broekjes heeft hij nu al maat 68 ( oke, ze zitten een klein beetje ruim maar het scheelt niet veel). Truitje maat 62! Bij ons vorige bezoek aan het CB woog hij zo goed als 7 kilo. Tegen de tijd dat we weer moeten is dat meer dan een maand geleden, zal hij de 8 kilo halen? 8 kilo!! Ja.. dat denk ik echt. Hij wordt groot. Lekkere spekbenen en armpjes en als hij zich uitrekt neemt hij het hele verschoningskussen in beslag. En het badje? Dat is eigenlijk al veel te klein, meneer spettert erop los.. dus waterballet!

Het wordt steeds leuker

Dit meen ik echt, ook al mis ik hem ook wel als ik denk aan hoe klein hij was. Maar dat hele kleine betekend ook dat je niet zoveel met hem kan. Ik mis de krampjes totaal niet.. en het is erg fijn dat hij nu af te leiden is als hij verdrietig is. Ik kan hem in de box leggen, en hij kan dan heerlijk zelf spelen. Of op de bank, naast je liggen brabbelen terwijl je tv kijkt. Als hij in de kinderwagen zit kijkt hij om zich heen ( huilen gebeurd eigenlijk helemaal niet meer). En hij begint te brabbelen. Hele verhalen steekt hij af. En sinds een week heeft hij gillen ontdekt. Echt superlief. Echt omrollen doet hij nog niet, maar misschien oefenen we ook te weinig (loedermoeder). Wel vind hij op zijn buik liggen al iets leuker, al is het nog steeds zijn favoriete houding niet. Ben benieuwd wat het CB erover gaat zeggen.

Slapen

Over het algemeen gaat het.. met nadruk op “het gaat”. Zoals ik laatst al schreef vind ik het erg fijn om samen te slapen, maar heel veel uren pak je zelf helaas niet. Nou dacht ik dat aardig te kunnen handelen, maar nu met werk valt het me toch wel zwaar. Dus, wanneer mama er de kracht voor heeft.. zal ik hem zo nu en dan in zijn eigen bedje leggen. Maar hetzelfde geldt nog steeds; huilen is not done. Ik wil hem niet in slaap laten huilen, dus wil het niet dan houd het op en proberen we het later weer. Alle mensen die mij nu zeggen; “Maar het werkt..”. <– dat geloof ik maar ik wil het niet.

5 Maanden!

Inmiddels is hij vorige week 5 maanden oud geworden. En hebben we de afspraak van de 4 maanden prikken bij het CB achter de rug.

CB

Twijfel twijfel dit keer. Hardnekkige verkoudheid had ie, die niet overging. Ook papa en mama niet lekker. Koorts gehad, verhoging gehad .. hoesten en een snotneus. Op de dag vd prikken geen verhoging, en omdat ik toch 4 a 5 dagen thuis zou zijn erna besloten de prikken wel te geven. Zacht uitgedrukt; ik haat dat. Sta helemaal achter het vaccineren, maar wat voel ik me een loeder als ik hem lachend neerleg wetend wat komen gaat. Gatver. Nu hoeft hij pas met 11 maanden weer maar leuk is anders. Hij deed het wel goed, is daarna wel nog wat moe geweest en dreinerig. Die prikken deden hem dus geen goed maar het moet toch he. Maar.. de statistieken waren wel goed! Meneer heeft nét de 8 kilo niet gehaald, maar is wel al langer dan 68 cm. Wat gaat ie hard he. Hij groeit zó goed.

Spelen

Ohh wat vermaakt ie zich al goed! Alles wil hij vastpakken, met de voorkeur voor dingen die niet mogen zoals stekkers en mama haar haren haha. Alles wat rammelt en een felle kleur heeft is prachtig. Zo cool dat ie om zich heen kijkt en gewoon iets vastpakt! ( megatrotse moeder!). Ben elke keer weer verbaasd als ie uit het niks iets pakt. Hij ligt graag op de bank met een speeltje, en ook in de kinderwagen kan hij zich met een speeltje goed vermaken. Soms als we even ergens wat gaan drinken zit hij ook rustig te spelen, wie had dat gedacht een paar maanden terug? Ergens rustig koffie drinken. Wow! Heerlijk. Ga zelfs zelf met hem op het terras zitten. Just the two of us. Huilen? Dat doet ie eigenlijk niet.

Rollen

Toevalstreffer, begin maart. Van buik naar rug. Verder heeft ie er nog weinig zin in, maar we hebben geen haast!

Brabbelen

Naast het geluidjes maken, begint hij nu ook hele zinnen te brabbelen. Verschil in toonhoogte enz echt super schattig! Ook reageert hij op bepaalde woorden heel sterk door bijvoorbeeld te schaterlachen. Das pas leuk ❤.

Slapen

Slapen is geen hot topic meer. Hij slaapt nog steeds bij ons in bed. De nachten zijn nu rustig, al neemt hij vaak een slokje melk. Ik geniet er steeds meer van. Natuurlijk verlang ik wel eens naar ongestoorde slaap. Maar dit zou ik niet meer willen missen. In mijn volgende blog ga ik hier wat dieper op in!

Overdag slapen wordt ook minder. Hij is langere tijd wakker. Of hij overdag wel in zijn bedje slaapt? Uh nee. Op schoot, of in de kinderwagen. Of samen op de bank. Wil ik dit veranderen? Niet ten koste van alles, en kan hier goed mee leven.

Hapjes

Nou, enthousiast was ik toen we mochten beginnen met hapjes. Ook zegt het cb dat je vanaf 6 maanden al wel een maaltijd erin moet krijgen als vervanging van borstvoeding. Ik weet zeker dat dat ons niet gaat lukken. Maar denk ook dat hij gewoon geen honger heeft. Meerdere dingen geprobeerd, maar niks slikt hij door. Tips anyone?

Opvang en werken

Werken bevalt best weer goed, maar toch blijft het moeilijk hem weg te brengen. Zo erg dat ik besloten heb van 3 naar 2 dagen te gaan met werken. Gelukkig kon dit ook geregeld worden. Heel fijn! Nu is het voor mijn gevoel beter in balans! Happy mommy happy baby happy alles hè.

Julian doet het goed op de opvang. Dat is ook een geruststelling. Regelmatig krijg ik een leuke foto toegestuurd. Dat maakt mijn dag! Maar eerlijk is eerlijk, ben het liefst zelf bij hem en kan dan ook nooit wachten tot ik hem op kan halen.

Tot de volgende blog!

Kolven. Ik wist altijd al wat het was, maar dat het zo’n impact heeft..

Oefenen

Flesje

Werken

Hoeveelheid

Houdbaarheid

Ontploffen

Plekken

Regelen

Plannen!!

Kolfrecht

Zelfgemaakte kolfbh!

Borstvoeding, begin Januari schreef ik er al een blogartikel over. En wat een verschil in hoe ik er nu in sta zeg. Ik zal je vertellen wat er veranderd is.

Zwaar

Achteraf gezien vond ik het zorgen voor een baby tot week 10 zwaar. Niet dat het nu niet meer zwaar is, maar tot week 10 heb ik regelmatig gedacht; “hoe doen mensen dit?”. Nu vraag je je af wat dit met borstvoeding te maken heeft? Alles! Ik was zo moe van het vele bezig zijn en blijven met Julian ( niet weg kunnen leggen), dat het geven van borstvoeding een hele opgave leek. Omdat ik mijn handen echt nooit vrij had. Hij kon zichzelf niet vermaken, wilde op mij liggen en het liefst 24/7 drinken. Het werd me teveel, die constante vraag naar lichamelijk contact. Ik was mezelf en mijn lichaam kwijt en stond de hele tijd in dienst van. Ik kon dat niet verdelen.. niemand kon dat voor mij doen…of van mij overnemen. Dat voelde zwaar, en was ook zwaar. Maar ik deed het uiteraard met liefde.

Hij groeit zo hard

Ik kan echt heel eerlijk zeggen dat sinds hij 12 weken is, mijn leven veel “lichter” is geworden. Letterlijk en figuurlijk. Julian vermaakt zich soms even in de box, en ook al is dat soms maar 10 minuten.. het zijn er wel 10! En langzaamaan is er meer tijd tussen het voeden gekomen. Van 24/7 aan mijn tiet, gaat het heel natuurlijk naar minimaal 2 uur ertussen. Wat HEERLIJK! Dan kan moeders tussendoor even bijkomen haha. En het geeft vertrouwen, Julian kan wel even zonder me.

Borstvoeding.. ik mis het nu al

Dat dacht ik weken terug echt niet. Maar nu is het vaak zo dat ik er bij stil sta dat ik het nu al mis, dat vele gehang.. dat Julian mij nodig heeft. Ik kan nu ik werk, en hij naar de gastouder gaat zo uitkijken naar het moment dat ik thuis ben en hij lekker bij me kan liggen en drinken. En dan zo intens balen als hij snel afgeleid is, of vol zit en zijn hoofdje wegdraait. Dan denk ik echt; “hallo baby, eerst wou je mij de hele tijd!! Waarom nu niet”. Dat doet pijn, stom he? Hij wordt nu al groot, en alles heeft een keerzijde. Hij heeft me nu al iets minder intensief nodig.

Mijn truucje is weg

Borstvoeding geven, hem aanleggen was echt mijn magic-tric. Huilen? Aanleggen! Dreinen? Aanleggen. Niet willen slapen? Aanleggen. Prikjes? Aanleggen! Maar nu.. zijn hoofdje draait snel weg ( snel afgeleid). Als hij genoeg heeft heeft hij genoeg, sabbelen doet hij echt niet altijd meer. HELP! Haha. Best eng hoor, dat aanleggen niet meer DE oplossing is. Maar het is ook fijn, omdat ik nu moet zoeken naar andere manieren… en als ik die gevonden heb zou iedereen die kunnen toepassen op Julian.

Kolven is ellende

Ai ai ai. Kolven zal nooit mijn hobby worden zeg. Wat een stress. Soms piijnlijk, en irritant als je opbrengst tegenvalt. Ik voed zo veeeeeel liever live. Maar als moeders moet werken, moet er gekolft worden. Want geef hem het liefst mijn eigen melk. Maar meneer heeft veel honger, dus eet veel. Dit betekend veel kolven. Op vreemde plekken kolven.. Maar hee.. ik zeg nu dat ik het ellende vind..maar zodra het verleden tijd is zal ik dat misschien zelfs wel gaan missen.. ( can u imagine?). En zeg eerlijk borstvoedingsmama’s.. niet kolven als je je baby niet bij je hebt is toch geen optie? Dan ontplof je haha. Dus dat kolven doe je wel. Binnenkort zal ik mijn top 5 van rare kolfplekken delen!

Zit je in de fase van; All day everyday een baby aan je tiet? Hou vol mama! Het wordt beter, echt! Dat het uitzichtloos leek zo kort geleden, zo erg mis ik het nu al. Het is ook nooit goed he?

Al eerder had ik het over weer gaan werken, en afgelopen donderdag was het zover. Eigenlijk zou ik de eerste week van Februari beginnen, maar er kwam een cursus tussendoor. Omdat ik deze cursus uiteindelijk toch zal moeten volgen, heb ik er geen probleem van gemaakt dat het officieel nog binnen mijn verlof viel. Voordeeltje is dat ik komende week nog vrij ben.

Wennen bij de gastouder

Afgelopen dinsdag is Julian gaan wennen bij de gastouder. Het moment waar je toch wel tegen op ziet, was opeens daar. Goed voorbereid de dag ervoor, want met een baby heb je veel tijd nodig. Dus, alles ingepakt voor hem alvast. Melk gekolfd ( serieus een week over gedaan en beetjes sparen), maar uiteindelijk dacht ik genoeg te hebben! Ook een plan gemaakt wat manlief en ik zouden gaan doen als Julian ging wennen.
Toen het dinsdagochtend was, bleken we ( ondanks de voorbereidingen) toch wat achter te lopen op schema. Toch goed, even proefdraaien. Met een brok in mijn keel, samen met mijn man Julian weggebracht. Toen we eenmaal weer buiten waren kwamen de tranen. Bah, wat voelde dat als in de steek laten zeg.

Man & vrouw

Hoe was dat ook alweer? Met zijn 2en wat doen? En wie ben ik ook alweer, naast moeder? Haha. Klinkt dramatisch maar sjonge wat is het wennen om zonder je kindje iets te ondernemen. Constant het gevoel dat je iets “vergeten” bent. En je hebt je handen vrij. Waar heb je die handen eigenlijk voor? Wist echt even niet wat ik er mee moest. Samen met lief naar de stad geweest, en heel vreemd,  toch gehaast alle winkels door om vervolgens wel rust te vinden en even samen te ontbijten/lunchen. Ondanks het gemis, is het ook wel erg fijn dat je even samen kan zijn en echt met elkaar kan praten, zonder dat je ondertussen bezig bent met je baby. Gespreksonderwerp? Uiteraard: Julian. En hebben we gepraat over hoe gelukkig we eigenlijk zijn zo met zijn 3tjes!

Hoe ging het met Julian

Al na een uurtje kregen we een foto dat hij aan het slapen was. Wat is dat dan fijn he. Toen ik hem uiteindelijk ging halen om 12.30 lag hij ook te slapen. Wat een geruststelling. De wenochtend was heel goed gegaan!

Hoe ging het met ons

Onwennig het eerste uur, maar toch ook wel fijn. Zal ik hem vaker even uit oppassen geven om wat leuks te doen? Dat denk ik nog niet. Uit pure noodzaak heb ik er wel vrede mee. Maar gewoon om wat leuks te doen vind ik nog een stapje tever. Ben gewoon te graag bij hem!

Klaar om te werken?

Donderdag ging Julian voor het eerst een hele dag naar de gastouder. Alles tot in de puntjes voorbereid. Vroeg opstaan, rustig aan doen. Spulletjes pakken, voeden voordat we weggingen. Met zijn 3tjes naar buiten gelopen. Richting de trein ( want ik moest richting Hengelo). Julian viel al in slaap. Robert heeft hem weggebracht en ik ben op de trein gestapt. Voelde me wel een pakezel, want ondanks dat ik voor de cursus niet veel nodig had, had ik natuurlijk wel veel andere dingen mee. Kolfapparaat, flesjes.. mijn voedingsbh en jurk en een koelelement in een koeltasje. Aangekomen op de cursus bestemming, meteen met de cursusleider overlegd dat ik wilde gaan kolven, en de medewerkers gevraagd of er een ruimte was en een koelkast ( Hallo, veeleisend!!). Maar dit was allemaal prima geregeld. Voor het beeld; Ik zat op een bank, in de hoek van een grote ruimte ( passen meer dan 100 mensen in), en aan de andere kant van de ruimte werden er gesprekken gevoerd ( wel vrouwen). Tijdens het kolven ( mezelf bedekt uiteraard) heb ik met een medewerkster gepraat , die vertelde heel veel over hoe ze dat zelf ervaren had het voeden, dat ze zelfs in het ziekenhuis kindjes van iemand anders erbij voedde en dat mijn kolf wel heel supersonisch was. Haha. Voelde me niet eens ongemakkelijk, en ook wel gesterkt door die gesprekjes. Niemand vind het raar, mensen vind het vaak juist cool. De opbrengst aan het eind van de dag was ook best prima ( 270 cc totaal). Daar had ik al niet op durven hopen. De dag viel me niet tegen. Gedurende de dag kreeg ik wat foto’s van Julian, en omdat je toch druk bent met je werk gaat de tijd gelukkig snel. Maar oh wat was ik blij toen ik onderweg naar huis was en mijn ventje kon ophalen.

Schuldig voelen

Sjah, gaat dat gevoel überhaupt ooit over? ’s morgens lag hij te slapen, en moest ik hem wakker maken ( auw). Toen naar de gastouder ( auw). Gedurende de dag wordt je de hele tijd aan hem herinnerd (auw). Bij het ophalen denk je te zien dat hij het je kwalijk neemt ( auw). Hij heeft weinig geslapen ( niets nieuws, want thuis is dat hetzelfde haha, maar toch.. auw). Het ergste vond ik nog wel,en nu klink ik waarschijnlijk absurd, is dat hij ’s avonds een speentje oke vond. Hij wil nooit een speentje. Ik heb gejankt.. voelde hij zich dan zo in de steek gelaten dat een speentje ook al voldoende was? Gelukkig bleek dat even eenmalig, want de dagen erna was de speen al niet echt meer een issue. Begrijp me niet verkeerd, ik zoek al eeuwen naar een speen die voldoet voor hem, maar nu kwam het zo hard aan. Mijn moederhart.

Goede keuze?

Of het werken me weer gaat bevallen moet blijken. Maar het voorproefje viel niet tegen. Toch ben ik erg blij dat ik straks 3 dagen kan gaan werken ipv 4 dagen. Dat ik meer tijd thuis bij hem ben dan dat ik moet werken. Het helpt ook heel veel dat ik weet dat hij op een goede fijne plek is. Dus ik denk dat alles helemaal goed gaat komen!

Zie jij ook op tegen werken? Of zag je er tegen op en viel het mee? Ik hoor het graag!

Het werd weer tijd voor een nieuwe blog. Eigenlijk al veel eerder, maar door alle drukte ( lees, niet alles tegelijk kunnen) niet aan toegekomen. Vandaag schrijf ik over hoe het met ons gaat, en wat voor sprongen Julian maakt.

Vorige updates

Zoals jullie gelezen hebben, was het tot week 6 zwaar bewolkt, en trokken er tot week 10 vaak donkere wolken voorbij met hier en daar flinke onweersbuien. Maar, sinds week 10 is het zonnetje gaan schijnen. Alle negatieve gedachtes die ik had, zoals; “wordt het wel beter” zijn weg. Zo snel kan het gaan he.

Consultatiebureau

We waren vorige week weer bij het consultatiebureau. De vorige keer ging ik al vijandig naar binnen, maar kon ik dat loslaten. Nu kon ik dat niet, ondanks de goede ervaring de vorige keer. Julian valt juist ’s morgens lekker in slaap, het vroege opstaan ( nee, dat doen we in mijn verlof nog niet..) irriteerde hem best wel. Zichtbaar moe en niet lekker in zijn vel gingen we die kant op. En ja, dan moet je net mij hebben. Ik weet dat hij uit en aankleden niet leuk vind.. en dat gesjor aan hem. En dat moet daar dan he. Pff. Pokerface op. Al werkte de pokerface niet hoorde ik na de afspraak. Schijn heel vals te hebben gekeken en korte antwoorden hebben gegeven. Gek he?

De statistieken van Julian waren wel heel goed! 6950 gram .. bijna een kilo gegroeid vergeleken met de vorige keer! En al 63 cm. Wat een ventje!!

Lachen

Vanaf 10 weken begon Julian echt HEEL veel te lachen. En alle cliche’s zijn waar, als je kind naar je lacht.. dan smelt je. Alles wordt mooier. Die verrotte nacht? Zo goed als vergeten.. Dat je niet kan doen wat je in de planning had? Vergeten.. Dat lachen wordt ook steeds meer. Papa heeft ontdekt dat als ze samen in de spiegel kijken, Julian hem dan via de spiegel herkent en gaat lachen. SCHATTIG!!

Ontdekken

Hij vind de box leuk! Hij giert het soms uit. En hij slaat en grijpt de speeltjes. Soms kan hij zich er wel 10 minuten in vermaken. Ook de balletjes die boven de mamaroo hangen vind hij heel erg spannend. Ik zie het niet wat er zo leuk aan is, haha maar hij wordt er blij van! Happy Julian Happy mama.

Slapen

Waar ik de vorige keer nog verloren typte dat ik het zo zwaar vond, het samen slapen.. ben ik nu vooral trots dat ik mijn kindje kan geven wat hij nodig heeft. Het samen slapen gaat steeds beter, en ik geniet er steeds meer van. Natuurlijk kom je niet echt aan je slaap, maar de keren dat je even wat slaap pakt lijken tot nu toe genoeg om niet in te storten van moeheid. En op momenten dat ik dan toch wakker lig, en zie hoe vredig hij slaapt.. ach. Dat is superfijn!

Wandelen

Ik moet toegeven dat sporten nog steeds voelt als een opgave, ik doe het dan wel maar echt veel plezier heb ik er niet in. Wat we wel al sinds Julian 1 week oud is doen is wandelen. Heel veel wandelen. Ik probeer elke dag met hem naar buiten te gaan , en te combineren met boodschappen doen. En als papa tijd heeft lopen we vaak nog een uurtje. Julian voelt zich er fijn bij, kijkt lekker rond en slaapt. En vooral dat slapen helpt hem om de rest van de dag een vrolijk ventje te laten zijn. Wel hebben we na 11 weken besloten de reiswieg in de ruilen voor de buggy  ( met baby- kussen). We merkten dat als Julian wakker werd in de kinderwagen het op een krijsen zette, en dan niet meer stopte tot we thuis waren. Hij is erg nieuwsgierig, dus gokten we dat dat het probleem was, hij kon niets zien. Nu de buggy erop staat, en hij rechterop zit kijkt hij als een grote vent rond. Als hij in slaap valt en wakker wordt, dan merk ik dat soms niet eens. Hij zit dan gewoon zo lief om zich heen te kijken. Ik kan eindelijk weer met hem gaan winkelen. Al 2 keer naar de stad geweest, en zonder een “oh help” gevoel wat winkels ingeweest. HEERLIJK!

Als gezin

Is het aan de ene kant de normaalste zaak van de wereld dat je opeens met zijn drieën bent, immers leef je daar 9 maanden naar toe.. is het toch heel erg wennen! Een nieuw ritme kweken. Het hele nieuwe ritme( mama en papa werken, Julian naar de gastouder) is er nog niet, maar het zijn van een gezin is nu en voelt nu heel normaal! We hebben ons ritme hier thuis gevonden, mama kan weer douchen ( nog niet zo vaak als ik deed, haha 2 x per dag soms..). Het huis blijft redelijk netjes, en Julian huilt niet. Wat kunnen we genieten van tijd met ons drieën.

Weer aan het werk

Leek het bij mijn vorige post nog zover weg.. nu is het al bijna zover. 2 Februari zou ik moeten beginnen, maar er start een cursus de 26e. Dat zal dan de 1e dag zijn dat Julian een hele dag naar de gastouder gaat. Auw, zo snel.. en nee het voelt nog niet heel fijn. Wel de plek waar hij heengaat, maar dat ik niet bij hem ben. Bah. De 24e gaat hij even een ochtendje wennen, maar denk dat het vooral voor mama wennen is. Ook weer gaan kolven, een kleine voorraad opbouwen in de vriezer, en voor zover mogelijk “verse” melk meegeven naar de gastouder. Dat kolven op werk, ben benieuwd hoe dat straks gaat! Daar zal ik tegen die tijd ongetwijfeld over bloggen. Heb ik zin om te werken? Ja, best wel. Al vraag ik me af, is het werk me het missen van Julian waard? Ik weet dat dat zwaar klinkt, maar de praktijk zal het uitwijzen. Een fijne gedachte dat manlief me steunt, welke keuze ik ook zal maken.

Bloggen is zo leuk! Ik beloof mezelf bij deze er meer tijd voor vrij te maken. En toch minstens iedere paar dagen iets te posten! Bedankt weer voor het lezen!

Continue reading

Breast is best. Ik hoor de borstvoedingsbrigade niets anders roepen. Maar hoe is dat nou, borstvoeding geven? Inmiddels hou ik het al 10 weken vol. En ja, dat klinkt weer als een opgave, want zo zie ik het ook. Volhouden. 

Toen ik zwanger was heb ik wel eens getwijfeld of borstvoeding iets voor mij zou zijn. Veel werk, baby heeft jou nodig, en de voedingen kun je niet verdelen met je man. Alles komt op jou aan. Van te voren wist ik al instinctief dat ik dit niet fijn zou gaan vinden. Die druk. Daarbij komt dat het ook zo zou kunnen zijn dat je borstvoeding niet op gang komt, niet voldoende blijkt te zijn of dat het toch te pijnlijk wordt. Dus willen en kunnen, aan die voorwaarde moet je wel voldoen.

Waarom ik wel begonnen ben

Heel makkelijk, borstvoeding is het beste. En daarmee bedoel ik niet dat kunstvoeding slecht is hoor, maar ik geloof sterk in de kracht van borstvoeding. Van iedere vrouw is dit uniek, afgesteld op je eigen kindje. Natuurlijker krijg je het niet. Dat vind ik een mooi idee. Ook vind ik, dat je een soort van “plicht” hebt om je kindje zelf te voeden als het je gegeven is dat je melk goed op gang komt. Uiteraard is een blije moeder minstens zo belangrijk, dus als je er zelf echt aan onderdoor gaat, dan is kunstvoeding een goed alternatief. Of natuurlijk als je dit gewoon al meteen beslist, daar is iedereen vrij in en daar wil ik niet over oordelen. Ik heb de mazzel gehad dat vanaf de geboorte ( binnen een uur) Julian meteen dronk, en dat ondanks zijn excessieve gebruik van mijn tepels, ze het aardig trekken en ik ( nog ) geen last heb van pijntjes.

Waarom ga ik door?

Mijn melkproductie is goed, meer dan voldoende. Julian groeit goed, en vind het drinken duidelijk erg fijn. Daarbij opgeteld de voordelen voor zijn gezondheid en dan ben je er al. Dit is de reden dat ik doorga, hoeveel energie het me ook kost. Ook ga ik door omdat ik eigenlijk geen 1 goede reden kan bedenken op dit moment om het niet te doen, anders dan meer een ritme qua eten inbouwen als ik flesvoeding zou geven, maar of dit opweegt tegen alle voordelen die er nu zijn? Mwah, daarop moet ik nog steeds nee antwoorden.

Wat voel ik erbij?

Dubbel. Ik vind de momentjes soms fijn, en knus. Maar omdat hij vaak drinkt, ben ik het ook wel eens zat. Soms drinkt/sabbelt hij uren achter elkaar. En als ik hem los haal is het huilen. En ja, dan leg ik hem aan, want dat huilen is ook zwaar. Het idee dat ik zo nodig ben, is iets waar ik niet zo makkelijk aan kan wennen. Hierdoor denk ik ook meer dat hij niet zonder me kan, waardoor ik het ook lastiger vind hem naar de gastouder te brengen. Borst is anders dan drinken uit een flesje, en ik ben erg bang dat hij dat lichamelijke contact mist.
Het geven van borstvoeding is wel makkelijk in de zin van, je hebt het altijd en overal bij je. En ik vind het dan ook niet erg hem waar dan ook te voeden. Wel val ik zelf in de valkuil dat ik mijn tepels ook gebruik om hem stil te krijgen/houden, omdat dit vaak! werkt en stilte zo fijn is. En een tevreden ventje natuurlijk ook.

Kolven

Geniaal dat het kan, verschrikkelijk dat het nodig is. Tenminste, als je nog enigszins een leven wil hebben naast je baby. Kijk, je kunt zelf beslissen of je wel of niet weer gaat werken, maar ook om een beetje jezelf te blijven is het fijn als je soms even kan gaan sporten, of naar de supermarkt, zonder dat je kindje honger krijgt en echt moet wachten op je. Natuurlijk kan dat in veel situaties wel ( al is dat niet fijn voor degene die met je baby is zonder de melk), maar je hebt altijd situaties en afspraken die je niet zelf kan plannen zoals de tandarts, waarbij je misschien wat langer van huis bent. Dan is de melk erg handig! Maar dat kolven is wel een ding hoor. Ten eerste het schoonmaken, het uit elkaar halen en uitkoken. Iedere keer weer. Wat een werk. En dan die dingen aan je tepels.. dat gevoel en dat geluid.. en de snelheid? Of moet ik zeggen; traagheid. En de opbrengst die tegen kan vallen. Je moet kolven als je ontspannen bent. Maar als je dan in een verlaten kantoortje op je werk zit, alleen.. met een lichte tijdsdruk.. dan is dat verre van ideaal. Laat staan je flesjes melk in de koelkast op werk, uh Awkward.. haha. Maar goed, alles voor de beeb.

Wat zou een reden zijn om te stoppen

Als mijn tepels het zouden begeven. Teveel pijn zouden doen. Of als ik niet genoeg melk heb om Julian een verzadigd gevoel te geven. Maar ook zeker stress, en lekker in je vel zitten. Het is afwachten hoe het mij in de praktijk gaat bevallen als ik straks i.c.m werk echt zal moeten kolven als een malle. En, zoals ik het nu bekijk zou ik ook stoppen als Julian wat ouder wordt. Het idee dat je kind zo groot is dat het zelf je shirt naar beneden gaat trekken gaat me tever. Tenslotte krijgen ze niet voor niets tandjes. Kolven kan ik natuurlijk oneindig blijven doen ( denk ik) en misschien kan ik het dan gebruiken om pap etc voor hem te maken. Of als iemand anders andere recepten weet?

Ik heb een review geschreven over de Medela kolf die ik gebruik, deze komt snel online!